Haar verhaal ~ vrijdag 10 november 2023

Op vrijdag had ik een feestje in Wageningen, waardoor ik niet naar Zoetermeer ging. Zoals alle meiden doen, vroeg mijn huisgenoot Belinda aan mij wat ik naar het feest aan zou trekken. Ze had namelijk met de feestgever gesproken en die zou het leuk vinden als mensen leuk gekleed zouden gaan. Dus deed ik extra mijn best om een mooie outfit aan te doen. Na het bakken van een grote bak brownies kleedde ik me om en was ik klaar om te gaan. Helaas moest ik nog even op Belinda wachtten die soep aan het maken was, ‘Nog 5 minuutjes’ zei ze elke keer. Uiteindelijk konden we gaan lopen naar het feest. Zij wist de weg wel en ik volgde haar blindelings. Na een paar minuutjes wandelen liepen we de donkere dijk op. Dat was wel vreemd, maar ik dacht: ‘Oke misschien staat er een studentenhuis aan de dijk’. Al kletsend liepen we verder, totdat we naar rechts moesten van Belinda… Rechts van ons lag een super donker en blubberig pad richting het bos. ‘Hier woont zij niet…’ zei ik. ‘Jaaawel!’, was haar reactie. Dus ging ik met argwaan achter Belinda aan. Hoe langer we door de blubber liepen, hoe meer ik dacht: ‘Dit kan alleen Andreetje zijn…’. We liepen een beetje in stilte verder, totdat Belinda ineens stil ging staan en zei: ‘Doe je jas maar even uit en geef die brownies ook maar aan mij’. Toen wist ik het, dit moest André wel zijn. Vol spanning liep ik het hoekje om… Daar zag ik het sprookjesaanzicht van een pad gevuld met lichtjes aan beide kanten. Het pad liep helemaal door tot op een bruggetje. Boven op het bruggetje zag ik André staan in pak. Al glibberend liep ik het bruggetje op, waar André mij vol verwachting opwachtte. Na een lieve speech ging hij op zijn knieën, ‘Samantha de Jager, wil je met mij trouwen?’, waarna ik antwoordde: ‘wow, ik word letterlijk verblind! En… hij zit op zijn kop, haha. Natuurlijk wil ik met je trouwen lieve André’.

Zijn verhaal ~16 september 2023

Samantha begon al vroeg in onze relatie over trouwen, ik was zelf wat minder snel, ik vond het al spannend zat. Samantha was mijn eerste vriendin. Drie jaar geleden begonnen de opmerkingen van Samantha wel wat serieuzer te worden. Ik was toen vooral bezig met de praktische kant: beiden nog jong, geen diploma’s, geen werk, genoeg smoesjes om niet te trouwen. Maar ook ik wist al zeker dat ik met Samantha verder wilde en dat het onvermijdelijk was dat wij zouden gaan trouwen. Toen werd het 2023, ik had een baan en Samantha was begonnen aan haar studie. Er waren nog steeds praktische zaken om niet te trouwen, maar er was ook een realistische mogelijkheid om wel te trouwen. We bespraken het en waren het eens, de praktische zaken zouden een uitdaging zijn, maar geen reden om niet te trouwen.

Dan begint het allemaal, tijd om een plan te maken hoe ik Samantha ten huwelijk wilde vragen. Dit was niet de eerste keer dat ik dit bedacht had, maar wel de eerste keer dat ik zeker wist dat ik het dit jaar wilde uitvoeren. Ik had op een gegeven moment zo veel ideeën dat ik niet meer wist wat ik wilde gaan doen. Mijn eerste idee was om het midden in oktober te doen, want wat de meeste van jullie niet zouden weten is dat ik Samantha een keer eerder ten huwelijk had gevraagd via whatsapp in oktober 2016, dat was dus nog voordat we verkering hadden en Samantha had toen geantwoord met ‘nu nog niet, ik ken je nog niet goed genoeg’ hierdoor had ik al goede hoop dat Samantha mij wel leuk vond. Deze datum ging alleen niet door, want mijn beste vriend ging toen trouwen!

Toen was de volgende logische datum 8 november, onze verkeringsdatum en toekomstige trouwdatum, maar ja dat zou Samantha verwachten, want die wacht al drie jaar op het aanzoek… Toen ontstond het plan om het op vrijdag 10 november te doen, dit zou Samantha zeker niet verwachten. Via Samantha haar telefoon had ik de contactgegevens van haar huisgenoot Belinda naar mijzelf doorgestuurd, zij wilde mij wel helpen met het plan. 2 oktober stuurde ik haar een appje en gingen we samen het aanzoek vormgeven. Om verdenking te voorkomen wilde we het in Wageningen doen, maar ik kon niet zomaar even daar heen om locaties te bekijken. Ik deed mijn best om online wat locaties te vinden en Belinda ging voor mij kijken of het geschikt was. Zo hebben we samen voor het bruggetje bij de Wageningse Geul gekozen. Ik zou de kaarsjes en de ring regelen en Belinda zou hulptroepen sturen om foto’s te maken en te helpen met klaar zetten. Ik had thuis nog op tijd bedacht dat het donker zou zijn en Samantha de ring niet zou kunnen zien, daarom had ik wat lampjes in het ringdoosje geknutseld zodat het goed belicht was. Ook had ik al verwacht dat ik door de spanning niet helemaal helder zou denken en thuis getest of de ring er niet uit zou vallen als ik het doosje ondersteboven zou open doen. Gelukkig maar, want natuurlijk deed ik precies dat. Ik had alleen geen rekening gehouden met de blubberige weg naar het bruggetje toe. Gelukkig waren de vrienden van Samantha hier niet vies van, één liep zelfs deels de sloot in… Na de verloving zijn we met z’n allen teruggegaan naar het studentenhuis van Samantha en hebben ze heerlijk genoten van de soep die Belinda van tevoren had klaargemaakt. Samantha was erg verward, ‘gaan we nou wel naar een feest of niet?’, ze begon te twijfelen of het feest helemaal voor haar was verzonnen. Dus na de soep zijn we toch nog even naar het feest gegaan. Toen we na het feest thuiskwamen hebben we een planning gemaakt voor de volgende dag, om de familie af te reizen om het nieuws te vertellen. Achteraf maakte dat het erg druk en duurde het dus even voordat we echt met elkaar konden genieten van onze verloving, maar het was het meer dan waard.